چه زمانی آنژیوگرافی لازم است؟

آنژیوگرافی یک روش تصویربرداری پزشکی است که برای تشخیص دقیق و ارزیابی میزان گرفتگی و تنگی عروق خونی، به ویژه عروق قلب (کرونر)، مغز و سایر اندام ها به کار می رود. این روش معمولاً زمانی ضرورت می یابد که علائمی نظیر درد قفسه سینه، نتایج غیرطبیعی در تست های تشخیصی غیرتهاجمی مانند تست استرس قلب، یا شرایط حاد پزشکی مانند سکته قلبی مشاهده شود. هدف اصلی آنژیوگرافی، فراهم آوردن اطلاعات حیاتی برای متخصص قلب و عروق جهت برنامه ریزی دقیق درمان است.

در ادامه، به بررسی جامع آنژیوگرافی، کاربردهای آن، زمان های ضروری برای انجام این پروسیجر، انواع مختلف آن، آمادگی های لازم، نحوه انجام، مدت زمان و مراقبت های پس از آن، و همچنین عوارض احتمالی و تفاوت های کلیدی آن با سی تی آنژیوگرافی خواهیم پرداخت. این اطلاعات به شما کمک می کند تا درک عمیق تری از این روش تشخیصی مهم به دست آورید و در صورت لزوم، با آگاهی کامل تصمیم گیری کنید.

آنژیوگرافی و کاربردهای آن

آنژیوگرافی، که با نام رگ نگاری نیز شناخته می شود، یک تکنیک پیشرفته تصویربرداری پزشکی است که به پزشکان امکان می دهد تا وضعیت داخلی عروق خونی بدن را با جزئیات بالا مشاهده کنند. این روش از اشعه ایکس و یک ماده رنگی مخصوص (ماده حاجب) بهره می برد که پس از تزریق به داخل رگ ها، آن ها را در تصاویر رادیولوژی برجسته می سازد. کاربرد اصلی آنژیوگرافی، تشخیص دقیق و ارزیابی میزان و محل تنگی یا انسداد در شریان ها و وریدها است.

این اطلاعات برای تشخیص بیماری های مختلف عروقی، از جمله بیماری عروق کرونر قلب، بیماری شریان محیطی، آنوریسم ها و ناهنجاری های عروقی مادرزادی، حیاتی است. همچنین، آنژیوگرافی می تواند به پزشک در تعیین بهترین رویکرد درمانی، اعم از دارودرمانی، آنژیوپلاستی با بالون و استنت گذاری، یا جراحی بای پس عروق کرونر (CABG) کمک کند. به طور خلاصه، این روش یک ابزار تشخیصی قدرتمند برای حفظ سلامت سیستم گردش خون است.

آنژیوگرافی چیست؟

آنژیوگرافی یک روش تصویربرداری تشخیصی است که به منظور بررسی دقیق وضعیت عروق خونی بدن انجام می شود. در این فرآیند، یک لوله باریک و انعطاف پذیر به نام کاتتر از طریق یک شریان (معمولاً در کشاله ران یا مچ دست) وارد بدن شده و با هدایت پزشک، به سمت عروق مورد نظر (مانند عروق کرونر قلب) حرکت می کند. پس از رسیدن کاتتر به محل دقیق، ماده حاجب مخصوصی از طریق آن به داخل عروق تزریق می شود.

این ماده حاجب، با جذب اشعه ایکس، باعث می شود تا مسیر جریان خون و هرگونه تنگی یا انسداد در عروق به وضوح در تصاویر رادیولوژی قابل مشاهده باشد. پزشک متخصص قلب و عروق با مشاهده این تصاویر، می تواند به طور دقیق وضعیت عروق را ارزیابی کرده و هرگونه ناهنجاری مانند پلاک های چربی، لخته خون یا آنوریسم را تشخیص دهد. این روش، برخلاف برخی تصورات، یک پروسیجر درمانی نیست؛ بلکه ابزاری برای تشخیص دقیق و برنامه ریزی درمانی است.

چه زمانی آنژیوگرافی انجام می شود؟

تصمیم برای انجام آنژیوگرافی یک تصمیم پزشکی مهم است که معمولاً توسط متخصص قلب و عروق و بر اساس مجموعه ای از علائم، نتایج آزمایش های دیگر و وضعیت کلی بیمار اتخاذ می شود. این روش زمانی توصیه می شود که نیاز به ارزیابی دقیق و مستقیم عروق خونی وجود داشته باشد تا بیماری های عروقی تشخیص داده شده یا شدت آن ها مشخص شود. این امر به پزشک کمک می کند تا بهترین برنامه درمانی را برای بیمار تدوین کند.

موارد متعددی وجود دارد که پزشک ممکن است آنژیوگرافی را ضروری بداند. این موارد شامل بروز علائم هشداردهنده، نتایج غیرطبیعی تست های تشخیصی اولیه، یا نیاز به ارزیابی قبل از انجام جراحی های پیچیده عروقی است. در ادامه به تفصیل به این شرایط و دلایل اصلی نیاز به آنژیوگرافی خواهیم پرداخت تا درک کاملی از اهمیت این روش در تشخیص و مدیریت بیماری های قلبی-عروقی به دست آید.

بروز علائم آنژین صدری

آنژین صدری، که به درد قفسه سینه ناشی از کاهش خون رسانی به عضله قلب اطلاق می شود، یکی از شایع ترین و مهم ترین دلایل ارجاع به آنژیوگرافی است. این درد می تواند به صورت فشار، سنگینی، سوزش یا فشردگی در قفسه سینه احساس شود و گاهی به بازوها، گردن، فک یا پشت نیز سرایت کند. تنگی نفس، خستگی مفرط، تعریق و تهوع نیز ممکن است همراه با آنژین بروز کنند. این علائم اغلب هنگام فعالیت بدنی یا استرس تشدید شده و با استراحت بهبود می یابند.

در صورتی که علائم آنژین صدری به تازگی آغاز شده باشند، شدت یافته باشند (آنژین ناپایدار)، یا با وجود مصرف داروها کنترل نشوند، پزشک برای بررسی دقیق تر عروق کرونر و تشخیص میزان گرفتگی عروق و تنگی آن ها، آنژیوگرافی را تجویز می کند. این اقدام به ویژه در شرایط اورژانسی مانند سکته قلبی حاد، برای باز کردن سریع رگ مسدود شده و نجات عضله قلب حیاتی است. آنژیوگرافی اطلاعات دقیقی از وضعیت شریان های کرونری فراهم می آورد.

غیر طبیعی بودن تست استرس قلب

تست استرس قلب، که شامل تست ورزش یا تست استرس هسته ای (اسکن هسته ای قلب) است، یکی از ابزارهای مهم در غربالگری و تشخیص اولیه بیماری های قلبی-عروقی محسوب می شود. این تست ها عملکرد قلب را تحت فشار (فعالیت بدنی یا دارویی) ارزیابی می کنند تا مشخص شود آیا قلب در شرایط افزایش نیاز به اکسیژن، خون رسانی کافی دریافت می کند یا خیر. نتایج غیرطبیعی در این تست ها می تواند نشان دهنده وجود تنگی یا انسداد در عروق کرونر باشد.

به عنوان مثال، اگر در طول تست استرس، تغییراتی در نوار قلب (ECG) مشاهده شود، یا بیمار دچار درد قفسه سینه و تنگی نفس شود، یا در تصاویر اسکن هسته ای، مناطقی با خون رسانی ناکافی مشخص شوند، این نتایج به عنوان اندیکاسیونی برای انجام آنژیوگرافی در نظر گرفته می شوند. آنژیوگرافی در این موارد، به منظور تأیید تشخیص، تعیین شدت و محل دقیق تنگی عروق کرونر انجام می شود تا پزشک بتواند برنامه درمانی مناسب و دقیقی را برای بیمار تعیین کند.

ابتلا به بیماری های کلیه

ارتباط بین بیماری های کلیه و نیاز به آنژیوگرافی ممکن است کمتر شناخته شده باشد، اما در برخی موارد، آنژیوگرافی کلیوی برای ارزیابی وضعیت عروق خونی کلیه ها ضروری است. بیماری هایی مانند نارسایی مزمن کلیه می توانند بر عروق کلیوی تأثیر بگذارند و منجر به تنگی شریان های کلیوی شوند. این تنگی می تواند فشار خون بالا را تشدید کرده یا عملکرد کلیه را مختل کند. در چنین شرایطی، آنژیوگرافی کلیوی به پزشک کمک می کند تا میزان و محل تنگی را شناسایی کند.

علاوه بر این، در بیمارانی که پیوند کلیه داشته اند، آنژیوگرافی می تواند برای بررسی وضعیت عروق پیوندی و اطمینان از خون رسانی مناسب به کلیه جدید مورد استفاده قرار گیرد. همچنین در مواردی که پزشک به آمبولی (لخته خون) در عروق کلیوی یا آنوریسم در این عروق مشکوک باشد، آنژیوگرافی می تواند به تشخیص دقیق کمک کند. این اطلاعات برای تصمیم گیری در مورد مداخلات درمانی مانند آنژیوپلاستی کلیوی یا جراحی ضروری است.

سکته مغزی

سکته مغزی، که ناشی از قطع یا کاهش شدید خون رسانی به بخشی از مغز است، می تواند دلایل مختلفی داشته باشد که یکی از آن ها گرفتگی یا تنگی عروق خون رسان به مغز است. در مواردی که پزشک به انسداد شریان های کاروتید (عروق اصلی گردن که خون را به مغز می رسانند) یا عروق داخل مغزی مشکوک باشد، آنژیوگرافی مغزی یا سی تی آنژیوگرافی مغزی (CTA Head) تجویز می شود. این روش به پزشک امکان می دهد تا محل دقیق انسداد، تنگی یا حتی وجود آنوریسم (اتساع غیرطبیعی رگ) را شناسایی کند.

اطلاعات حاصل از آنژیوگرافی در تعیین بهترین رویکرد درمانی برای جلوگیری از سکته های مغزی آتی یا مدیریت وضعیت پس از سکته حیاتی است. این ممکن است شامل روش هایی مانند آندارترکتومی کاروتید (جراحی برای برداشتن پلاک از شریان کاروتید) یا استنت گذاری در عروق مغزی باشد. همچنین در موارد سکته مغزی حاد، آنژیوگرافی می تواند برای ارزیابی وضعیت و امکان انجام ترومبکتومی (برداشتن لخته) به کار رود.

قبل از جراحی عروق

آنژیوگرافی نقش بسیار مهمی در برنامه ریزی و ارزیابی پیش از انجام جراحی های پیچیده عروقی ایفا می کند. قبل از اقداماتی نظیر جراحی بای پس عروق کرونر (CABG)، آنژیوپلاستی با استنت گذاری، جراحی عروق محیطی (برای بیماری شریان محیطی در پاها)، یا جراحی های عروق مغزی، پزشک نیاز به یک نقشه دقیق از سیستم عروقی بیمار دارد. آنژیوگرافی این نقشه را با نمایش دقیق محل و شدت تنگی ها، انسدادها و سایر ناهنجاری ها فراهم می آورد.

به عنوان مثال، در جراحی بای پس قلب، آنژیوگرافی به جراح کمک می کند تا تعداد، محل و نوع پیوندهای لازم را برای دور زدن عروق مسدود شده تعیین کند. در آنژیوپلاستی، اطلاعات حاصل از آنژیوگرافی برای انتخاب اندازه و نوع استنت مناسب ضروری است. این ارزیابی پیش از جراحی، نه تنها به افزایش دقت و موفقیت عمل کمک می کند، بلکه به کاهش خطرات احتمالی و بهینه سازی نتیجه درمانی نیز منجر می شود. آنژیوگرافی یک گام حیاتی در مسیر درمان های تهاجمی عروقی است.

انواع آنژیوگرافی

آنژیوگرافی، به عنوان یک روش عمومی برای تصویربرداری از عروق، دارای انواع مختلفی است که هر یک برای بررسی بخش خاصی از سیستم عروقی یا با استفاده از تکنیک های تصویربرداری متفاوت به کار می روند. انتخاب نوع آنژیوگرافی به محل مورد نظر برای بررسی، نوع بیماری مشکوک و شرایط بالینی بیمار بستگی دارد. این تنوع در روش ها، امکان تشخیص دقیق تر و هدفمندتر بیماری های عروقی را فراهم می آورد. در ادامه به دو نوع اصلی و پرکاربرد آنژیوگرافی، یعنی آنژیوگرافی کرونری و سی تی آنژیوگرافی، به تفصیل می پردازیم.

همچنین باید اشاره کرد که علاوه بر این دو، روش های دیگری مانند آنژیوگرافی مغزی (برای عروق مغز)، آنژیوگرافی کلیوی (برای عروق کلیه ها)، آنژیوگرافی محیطی (برای عروق دست و پا)، و آنژیوگرافی فلورسین (برای عروق چشم) نیز وجود دارند که هر کدام کاربردهای تشخیصی خاص خود را دارند. درک این تفاوت ها به بیماران کمک می کند تا با آمادگی و آگاهی بیشتری وارد فرآیند تشخیص و درمان شوند.

آنژیوگرافی کرونری

آنژیوگرافی کرونری، که رایج ترین نوع آنژیوگرافی است، به طور خاص برای بررسی عروق خونی قلب (شریان های کرونر) طراحی شده است. این شریان ها مسئول خون رسانی به عضله قلب هستند و انسداد یا تنگی در آن ها می تواند منجر به آنژین صدری، حمله قلبی و سایر بیماری های قلبی-عروقی شود. این روش، یک پروسیجر تهاجمی محسوب می شود که تحت بی حسی موضعی انجام می گیرد.

در آنژیوگرافی کرونری، یک کاتتر از طریق شریان رانی (کشاله ران) یا شریان رادیال (مچ دست) وارد بدن شده و به سمت دهانه شریان های کرونر هدایت می شود. سپس ماده حاجب از طریق کاتتر تزریق شده و همزمان با استفاده از اشعه ایکس، تصاویری متحرک (فلوروسکوپی) از جریان خون در عروق کرونر گرفته می شود. این تصاویر به پزشک امکان می دهند تا هرگونه تنگی، انسداد یا ناهنجاری در این عروق را به وضوح مشاهده و شدت آن را ارزیابی کند. این روش معیار طلایی برای تشخیص بیماری عروق کرونر محسوب می شود.

سی تی آنژیوگرافی

سی تی آنژیوگرافی (Computed Tomography Angiography – CTA) یک روش تصویربرداری غیرتهاجمی است که از فناوری سی تی اسکن پیشرفته برای ایجاد تصاویر سه بعدی دقیق از عروق خونی استفاده می کند. برخلاف آنژیوگرافی کرونری سنتی که نیاز به وارد کردن کاتتر به داخل رگ دارد، در سی تی آنژیوگرافی، ماده حاجب به صورت وریدی (معمولاً از طریق رگ بازو) تزریق می شود و سپس تصاویر با سرعت بالا توسط دستگاه سی تی اسکن گرفته می شوند.

این روش به ویژه برای غربالگری بیماری عروق کرونر، تشخیص تنگی های اولیه یا متوسط، و ارزیابی وضعیت عروق در بیمارانی که ریسک متوسطی دارند و نیازی به آنژیوگرافی تهاجمی ندارند، بسیار مفید است. سی تی آنژیوگرافی همچنین می تواند برای بررسی عروق مغزی، کلیوی، ریوی و محیطی نیز به کار رود. از مزایای اصلی آن می توان به سرعت بالا، غیرتهاجمی بودن و راحتی بیشتر برای بیمار اشاره کرد، اگرچه دقت آن در برخی موارد ممکن است به اندازه آنژیوگرافی تهاجمی نباشد.

آنژیوگرافی کرونری به عنوان معیار طلایی تشخیص بیماری عروق کرونر، اطلاعات حیاتی برای برنامه ریزی درمان های تهاجمی فراهم می کند، در حالی که سی تی آنژیوگرافی روشی غیرتهاجمی و سریع برای غربالگری و ارزیابی اولیه است.

آمادگی های قبل از انجام آنژیوگرافی

آمادگی های قبل از انجام آنژیوگرافی برای اطمینان از ایمنی بیمار و دقت نتایج بسیار مهم هستند. پزشک و تیم درمانی دستورالعمل های دقیقی را ارائه خواهند داد که رعایت آن ها ضروری است. معمولاً از بیمار خواسته می شود که حداقل ۶ تا ۸ ساعت قبل از پروسیجر از خوردن و آشامیدن خودداری کند، مگر اینکه دستورالعمل خاصی برای مصرف آب یا داروهای ضروری وجود داشته باشد. این امر به ویژه برای جلوگیری از تهوع و استفراغ در طول یا بعد از پروسیجر مهم است.

بیمار باید لیست کاملی از تمام داروهایی که مصرف می کند، از جمله داروهای نسخه ای، بدون نسخه، مکمل های گیاهی و ویتامین ها را به پزشک اطلاع دهد. برخی داروها، به ویژه داروهای رقیق کننده خون (مانند وارفارین، آسپرین، کلوپیدوگرل) یا داروهای دیابت (مانند متفورمین)، ممکن است نیاز به قطع موقت یا تنظیم دوز قبل از آنژیوگرافی داشته باشند. همچنین، اگر بیمار به ماده حاجب، ید یا هر داروی دیگری حساسیت دارد، باید حتماً به پزشک اطلاع دهد. استحمام شب قبل یا صبح روز پروسیجر و حذف موهای زائد ناحیه مورد نظر برای آنژیوگرافی نیز توصیه می شود. برداشتن جواهرات، ساعت، دندان مصنوعی و سایر اشیاء فلزی قبل از ورود به بخش آنژیوگرافی الزامی است.

نحوه انجام آنژیوگرافی

نحوه انجام آنژیوگرافی یک فرآیند دقیق و کنترل شده است که معمولاً در یک بخش کاتتریزاسیون قلب (کت لب) در بیمارستان صورت می گیرد. ابتدا بیمار روی یک تخت مخصوص دراز می کشد و به مانیتورهایی برای پایش ضربان قلب، فشار خون و سطح اکسیژن متصل می شود. ناحیه ورود کاتتر، که معمولاً مچ دست (شریان رادیال) یا کشاله ران (شریان فمورال) است، با مواد ضدعفونی کننده استریل شده و سپس با تزریق بی حس کننده موضعی، بی حس می شود تا بیمار دردی احساس نکند. در برخی موارد، ممکن است داروهای آرام بخش نیز برای کمک به آرامش بیمار تجویز شود، اما بیمار در طول پروسیجر هوشیار خواهد بود.

پس از بی حسی، پزشک یک سوزن کوچک وارد شریان کرده و از طریق آن یک غلاف (Sheath) پلاستیکی نازک را در رگ قرار می دهد. سپس کاتتر، یک لوله بسیار باریک و انعطاف پذیر، از طریق این غلاف وارد شریان شده و با دقت و تحت هدایت تصاویر اشعه ایکس (فلوروسکوپی) به سمت عروق مورد نظر هدایت می شود. زمانی که کاتتر به محل دقیق رسید، ماده حاجب از طریق آن تزریق می شود. این ماده رگ ها را در تصاویر اشعه ایکس روشن و قابل مشاهده می سازد و به پزشک امکان می دهد تا هرگونه تنگی، انسداد یا ناهنجاری را مشاهده کند. در طول تزریق ماده حاجب، ممکن است بیمار احساس گرما یا گرگرفتگی کوتاهی داشته باشد که طبیعی است. پس از اتمام تصویربرداری و در صورت لزوم انجام اقدامات درمانی مانند آنژیوپلاستی، کاتتر و غلاف از بدن خارج شده و بر روی محل ورود فشار وارد می شود تا از خونریزی جلوگیری شود. معمولاً نیازی به بخیه نیست و تنها یک پانسمان فشاری روی محل قرار می گیرد.

آنژیوگرافی چه مدتی طول می کشد

مدت زمان انجام آنژیوگرافی معمولاً نسبتاً کوتاه است، اما این زمان می تواند بسته به پیچیدگی وضعیت بیمار و اینکه آیا در طول پروسیجر نیاز به مداخلات درمانی اضافی باشد، متغیر باشد. به طور کلی، خود فرآیند تصویربرداری آنژیوگرافی و قرار دادن کاتتر و تزریق ماده حاجب، معمولاً حدود ۱۵ تا ۳۰ دقیقه به طول می انجامد. این زمان شامل آماده سازی اولیه بیمار، بی حسی و ورود کاتتر نیز می شود.

با این حال، اگر در طول آنژیوگرافی تشخیصی، پزشک تنگی عروق قابل توجهی را تشخیص دهد و تصمیم به انجام همزمان آنژیوپلاستی (باز کردن رگ با بالون) و استنت گذاری (قرار دادن فنر) بگیرد، مدت زمان پروسیجر افزایش خواهد یافت. در این صورت، کل فرآیند ممکن است تا یک ساعت یا حتی بیشتر به طول بینجامد. لازم به ذکر است که این زمان فقط مربوط به خود پروسیجر است و زمان ریکاوری و بستری پس از آن، به آن اضافه می شود.

بعد از آنژیوگرافی قلب

پس از اتمام آنژیوگرافی قلب، بیمار به بخش ریکاوری منتقل می شود تا تحت نظر باشد. مدت زمان بستری در ریکاوری بسته به محل ورود کاتتر (دست یا پا) و وضعیت عمومی بیمار متفاوت است. اگر آنژیوگرافی از طریق کشاله ران انجام شده باشد، بیمار معمولاً برای چندین ساعت (گاهی تا ۶-۸ ساعت) باید به پشت دراز بکشد و پای خود را صاف نگه دارد تا از خونریزی در محل ورود کاتتر جلوگیری شود. در صورت انجام از طریق مچ دست، محدودیت های حرکتی کمتر است و بیمار می تواند زودتر حرکت کند.

تیم درمانی به طور منظم فشار خون، ضربان قلب و محل ورود کاتتر را بررسی می کند. نوشیدن مایعات فراوان پس از آنژیوگرافی توصیه می شود تا ماده حاجب به سرعت از بدن دفع شود. بیمار ممکن است در محل ورود کاتتر کمی درد، کبودی یا تورم احساس کند که طبیعی است و معمولاً ظرف چند روز برطرف می شود. دستورالعمل های خاصی برای مراقبت در منزل، از جمله پرهیز از فعالیت های سنگین، بلند کردن اجسام سنگین و حمام رفتن (تا ۴۸ ساعت) ارائه می شود. در صورت بروز علائمی مانند خونریزی شدید، درد فزاینده، تب یا تغییر رنگ و دمای اندام، باید فوراً با پزشک تماس گرفته شود.

عوارض انژیوگرافی

آنژیوگرافی به طور کلی یک روش ایمن محسوب می شود، اما مانند هر پروسیجر پزشکی دیگری، با عوارض احتمالی همراه است. عوارض جدی نادر هستند، اما اطلاع از آن ها اهمیت دارد. یکی از شایع ترین عوارض، خونریزی یا کبودی در محل ورود کاتتر است که معمولاً خفیف بوده و خود به خود برطرف می شود. عفونت در محل ورود کاتتر نیز یک عارضه نادر است.

حساسیت به ماده حاجب از دیگر عوارض احتمالی است که می تواند از واکنش های خفیف مانند خارش و کهیر تا واکنش های شدیدتر مانند تنگی نفس یا شوک آنافیلاکسی متغیر باشد. آسیب کلیوی ناشی از ماده حاجب، به ویژه در بیماران با سابقه بیماری کلیوی، نیز از جمله نگرانی ها است. عوارض جدی تر و بسیار نادر شامل سکته قلبی، سکته مغزی (ناشی از لخته خون یا پلاک هایی که از دیواره رگ جدا می شوند)، آسیب به رگ های خونی (مانند سوراخ شدن رگ) یا آریتمی های قلبی هستند. انتخاب متخصص قلب و عروق مجرب و رعایت دقیق دستورالعمل های قبل و بعد از پروسیجر می تواند به حداقل رساندن این خطرات کمک کند.

تفاوت بین آنژیوگرافی قلب و سی تی آنژیو قلب

آنژیوگرافی قلب (کاتتریزاسیون قلبی) و سی تی آنژیوگرافی قلب (CTA Cardiac) هر دو روش هایی برای تصویربرداری از عروق کرونر هستند، اما تفاوت های اساسی در نحوه انجام، میزان تهاجمی بودن و کاربردهای اصلی آن ها وجود دارد. درک این تفاوت ها برای انتخاب روش مناسب تشخیص و ارزیابی بیماری های قلبی-عروقی حائز اهمیت است. در جدول زیر، به مقایسه این دو روش می پردازیم:

به طور خلاصه، آنژیوگرافی قلب یک روش تشخیصی و درمانی تهاجمی و بسیار دقیق است که امکان مداخله همزمان را فراهم می کند، در حالی که سی تی آنژیوگرافی یک روش غیرتهاجمی و سریع برای ارزیابی اولیه و غربالگری است. انتخاب بین این دو روش توسط متخصص قلب و عروق و بر اساس علائم، سابقه پزشکی و نتایج سایر آزمایشات بیمار صورت می گیرد.

برای آنژیوگرافی و سی تی آنژیو به کجا مراجعه کنم

برای انجام آنژیوگرافی و سی تی آنژیوگرافی، انتخاب مرکز درمانی و متخصص قلب و عروق مناسب از اهمیت بالایی برخوردار است. آنژیوگرافی قلب، به دلیل ماهیت تهاجمی خود، باید در بیمارستان هایی انجام شود که دارای بخش کاتتریزاسیون قلب (کت لب) مجهز باشند و توسط پزشکان فوق تخصص قلب و عروق با تجربه در زمینه آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی انجام گیرد. این مراکز باید از تجهیزات پیشرفته و کادر درمانی مجرب (پرستاران و تکنسین ها) برخوردار باشند تا ایمنی و کیفیت پروسیجر تضمین شود.

از سوی دیگر، سی تی آنژیوگرافی، به عنوان یک روش غیرتهاجمی، معمولاً در مراکز تصویربرداری پزشکی مجهز به دستگاه های سی تی اسکن پیشرفته انجام می شود. این مراکز نیز باید دارای رادیولوژیست های متخصص و تکنسین های با تجربه در زمینه تصویربرداری قلبی-عروقی باشند تا تصاویر با کیفیت بالا و تفسیر دقیق ارائه شود. در هر دو مورد، ارجاع و مشاوره با یک متخصص قلب و عروق ضروری است؛ ایشان با بررسی وضعیت بالینی و نیازهای شما، بهترین روش تشخیصی را توصیه کرده و شما را به مرکز مناسب راهنمایی خواهد کرد. انتخاب پزشک و مرکز معتبر می تواند به آرامش خاطر و نتیجه مطلوب تر درمانی کمک شایانی کند.

انتخاب متخصص قلب و عروق باتجربه و مرکز درمانی مجهز برای انجام آنژیوگرافی و سی تی آنژیو، نقشی کلیدی در موفقیت تشخیص و درمان دارد.

سوالات متداول

چه مدت پس از آنژیو به خانه بر می گردم؟

معمولاً بیماران پس از آنژیوگرافی، بسته به محل ورود کاتتر (مچ دست یا کشاله ران) و وضعیت عمومی، بین چند ساعت تا یک شب در بیمارستان تحت نظر می مانند. اگر آنژیوگرافی از طریق دست انجام شده باشد، مدت زمان بستری کوتاه تر و حدود ۴ تا ۸ ساعت است، در حالی که برای آنژیوگرافی از کشاله ران، ممکن است به ۶ تا ۱۲ ساعت یا حتی یک شب بستری نیاز باشد تا از خونریزی جلوگیری شود.

چه کسانی نیاز به انژیو قلب دارند؟

افرادی که علائمی نظیر درد قفسه سینه (آنژین صدری) جدید یا تشدید شده دارند، نتایج غیرطبیعی در تست های تشخیصی مانند تست استرس قلب یا اسکن هسته ای نشان می دهند، دچار سکته قلبی حاد شده اند، یا قبل از انجام جراحی های بزرگ قلب (مانند بای پس یا تعویض دریچه) نیاز به ارزیابی دقیق عروق کرونر دارند، کاندیدای آنژیوگرافی قلب محسوب می شوند. تصمیم نهایی توسط متخصص قلب و عروق و بر اساس ارزیابی جامع وضعیت بیمار اتخاذ می گردد.

۱ نفر به این مقاله : ۱ امتیاز دادند

در حال ثبت رای